Saat dokuzu beş geçe
Atam Dolmabahçe'de gözlerini kapamış...
Bütün dünya ağlamış...
Doktor doktor kalksana!
Lambaları yaksana!
Atam elden gidiyor, çaresine baksana...
Uzun uzun kavaklar... Dökülüyor yapraklar...
Ben Ata'ma doymadım, doysun kara topraklar...

Küçücükken bunu okuyup okuyup ağladığımı hatırlıyorum. Asıl şimdi ağlamam gerekiyor aslında. Ne anlarmışım o zaman acaba? Neye ağlarmışım?

Ata'm... Tüm söylenenlere inat, kadrini kıymetini bilmeyenlere inat, şimdi seni daha çok anlıyorum ve şimdi daha içten teşekkür ediyorum sana.
Bazı insanlar zannediyorlar ki senin önderliğin olmasaydı bu gün bu hayatları yaşayabiliyor olurlardı. Bu yanılgı çok feci bir yanılgı.
Sana tapmakla, seni sevmeyi, yolundan gitmeyi, yaptıklarını takdir etmeyi birbirine karıştırıyorlar. Bu günlerde bu moda...
Ama geçecek, gerçekten... Bu da geçecek...

Tüm sevgim ve saygımla...