Sabahları bardak bardak kahve içmeyi bıraktım ve Facebook hesabımı kapattım. Birincisi daha çok su içmeme, ikincisi daha çok okumama yol açtı. Bu bana iyi geldi. 

Evdeyim, yeni yollar bulmaya çalışıyorum. Otuz beş yaşıma kendimden önce başkalarını düşünerek geldim, bundan sonra olmak istediğim yerlerde, yapmak istediğim işleri yapmak istiyorum. İşsiz olduğum süreçte (bir yıl olmak üzere) tuzağa düşüp 'ne iş olsa yaparım' dedim yaptıklarım da sözüm ona severek yaptığım alternatif işlerdi ama bunun da ruhumu koruyacağım derken bedenimi, beynimi satmaktan farkı olmadığını anladım. Vaktimi veriyor, yoruluyor ve yine en çok ihtiyacım olan şeyden yaratıcılığımdan uzaklaşıyordum. Üstüne üstlük kaybettiğim o vakitlerde yapamadığım işler birikip birikip evde geçireceğim zamanların da içine ediyordu. Virginia Woolf'un deyimiyle 'evin meleğini öldürmek' ne kelime, allayıp pullayıp baş köşeye koyuyordum. Hep böyle oluyor; düşüyor kalkıyor bir şey daha öğreniyorum, geçen vakti de kaybedilmiş olarak görmüyorum.

İyi ve umutlu hissediyorum.