Murathan Mungan / Kadindan Kentler_Metis Yayinlari/
7. Öykü: ''Burasi Ankara Il Radyosu, Simdi...'' den alintidir:

''Vasiyetinde öncelikle sizin bu evden istediginiz seyi secip kendinize almaniz sart kosulmus Nazan Hanim'' diyen avukatin sesi ve söyledikleri icimde yankisini bulmadi. Günlerce kapatildigim o hücrede yaptigim gibi bildigim, sevdigim sarkilari hatirlamak ve bir bir saymak geliyordu icimden. Sanki bildigim bütün sarki adlarini arka arkaya, kana kana siralarsam onu biraz daha yasatacak, anisini sonsuzlastirmis olacaktim.

Hem hangi esya yasadiklarimin yerine gecebilirdi ki? Her sey kendi yerinde agirdi; kendi zamaninda... Hayat hikayemizde metafor degeri olan bir esya, simge gücü tasiyan bir andac, bana o günleri hatirlatacak ya da geri getirecek ne olabilirdi ki? Hicbir sey benim bu evde yasadiklarimin, ögrendiklerimin yerini tutamazdi ki! Kömürlükten getirdikleri su eski radyo? Salonun genis duvarinda simdi azicik carpik duran cercevesi gevsemis, zamanin beneklendirdigi büyük ayna? Yaz-kis cicegini eksik etmedigi su orta vazosu ya da onun her zaman oturdugu su kolcaklarinin cilasi sönmüs ceviz koltuk? Simdi oturdugum koltuktan kayarak yerdeki haliya otursam kendimi onun dizlerinde bulmazdim ki. Bu evdeki her seyin anlami, bu evin kendi zamaninda ve mekaninda sakliydi. Denizden cikarilan batiklar gibi buranin disina ciktiklarinda dagilip gitmezler miydi?

'Ne mi istiyorum?' dedim kendi kendimle konusur gibi.
'Hicbir sey. Ben alacagimi zamaninda aldim.' Demek istedim. Diyemedim.
Hicbir sey diyemedim.


٭

Herkesin bitmesini istemeden okudugu kitaplar vardir. Ben bilmeden 2 tane böyle kitabi ayni anda elime almisim. Birisi yukarida alinti koydugum kitap, digeri de Thoreau'nun meshur kitabi.
Bir birini bir ötekini aliyorum elime, sindire sindire, her cümlesinin tadini cikara cikara okuyorum. Kitapligimda okunmayi bekleyen kitaplar gözümün icine bakiyor ve agzimi sulandiriyorlar diger yandan.
Bakalim gözlerimi daha ne kadar oyalayabilecegim...