Dünkü garaj antrenmanindan sonra bugün de sokaga attik kendimizi.



Bizim sokagin azicik ilerisinde bir futbol sahasi var. Zemini killi gibi kirmizi toprak mi desem kucuk taslar mi desem, aman i$te tenis sahalarinin zemini gibi :)

Ve de bize aitti, zavallim bizim oralarda olsa bo$ bulmak mucize olurdu herhalde. Bu sefer bisikletin pedallari da takiliydi hem.



Önce arkamdan ittirilmek suretiyle denge sagladim sonra kendi halime birakildim. Amanin ne güzel bir duyguymu$, esintiye kar$i basip gitmek, rüzgarla bu kadar samimi olmak... $imdiye kadar eksik ya$ami$im diye dü$ündüm. Bu arada fotografta gördügünüz gibi gayet güzel gidiyorum ama ilk hareket icin ittirmeye ihtiyacim devam ediyor, onu da zamanla halledecegim sanirim.

Yagmur damlalari pitir pitir kaskima dü$meye ba$ladiginda, kalenin arkasindan sola dönüp son bir tur atayim dedim, ve bu fotografin cekilmesinden yakla$ik 2-3 saniye sonra sol bacagim devrilen bisikletin altinda kalmak suretiyle yerle bir oldum :) Dizim aciyooo! O sirada e$ime baktim fotografin cekildigi yeri hesap ederseniz göreceksiniz ki oldukca uzagimdaydi. Eger bana dogru ko$tugunu 'amaaan canim acidi mi?! ne oldu?! iyi misin?!' dedigini duysaydim oracikta nazimdan hüngür $akir aglamaya ba$layacaktim. Ama baktim ki bagiriyor bana ta ordan 'aferin aferin super, düseceksin canim tabi' diye, ayaklan kizim dedim kendi kendime, aglamaya prim yok :))



O sirada yagmur da hizlandi tabi hatta karla kari$ik yagmaya ba$ladi, biz de piliyi pirtiyi toplayip eve döndük, yarinki idmanimiza kadar sahaya veda ederek...